Het oerwoud in!

Om 6:30 werden we wakker, een half uur voordat de wekker zou gaan. Na de obligate doucheronde kwam Gerrit de kippebouten voor de BBQ langsbrengen die de vorige avond door Muriel in de marinade waren gelegd. Virginia kwam een half uur later met de Toyota Hilux Surf, en nam de Vitara mee. Hoewel airco-loos, was de Surf veel geschikter voor de trip naar Blakkawatra vanwege de enorme terreinbanden, de spartaanse onverwoestbaarheid en niet in de laatste plaats de krachtige 2.8 liter diesel. Het fluiten van de Intercooler Turbo en de krachtexplosie die daarmee gepaard ging, maakten hem uitermate geschikt voor de moeilijke weg naar Blakkawatra. Gepaard met de LandCruiser waar Larry en Julia mee zouden rijden maakten we ons geen zorgen over een veilige thuiskomst.

Letterlijk betekent de naam Blakkawatra "Zwart Water"; het is een recreatieoord in het binnenland van Suriname. De weg is als volgt; je rijdt vanuit de stad 40 KM naar Paranam, om de aluminiumfabriek heen, volgt de rode bauxietweg richting het van Blommenstein Stuwmeer een kilometer of 30, linksaf langs de indianendorpen Powakka en Redi Doti (Rode Aarde). Na nog 25 KM op deze weg sta je voor het Carolinaveer over de Surinamerivier, waarna je nog zo'n 15 KM naar BlakkaWatra te gaan hebt. Let wel, de wegen zijn abominabel, maar het gaat allemaal redelijk snel. Vanwege het wasbordrelief wat in de weg ontstaat trilt de hele auto als een bezetene; de kunst is om met 90 KM/U op de toppen van de richels te rijden inplaatst van met 50 KM/U; een lage snelheid betekent dat de banden alle ribbels volgen, je elke bobbel tot in je tanden voelt en de auto zichzelf vernietigd.

Het gevaar zit hem in de grote kuilen, die je door schaduwen en het stof wat wordt opgeworpen door hout-trucks soms te laat opmerkt. Als je DAAR met 90 doorheen knalt dan laat je je wielas achter... Reden waarom ik het niet eens ben met mijn schoonvader die de 6 uur heen en weer rijden verloren tijd vindt, afgezet tegen 6 uur zwemtijd. De rit door het oerwoud en over de savanne is een onmisbaar onderdeel van de hele belevenis. Dan neem je het halve uur wachttijd voor het veer naast de reeds 10 jaar vernietigde Carolinabrug voor lief. De betonnen pijlers en het hei-schip die ernaast liggen blijken zich reeds 8 jaar niet bewogen te hebben; nog een verkiezingsbelofte in rook opgegaan... 6 auto's op een veerpont niet veel groter dan mijn woonkamer, geduwd door een 115 PK buitenboordmotortje. Blakkawatra was verlaten, door de voortschrijdende verwaarlozing bijna desolaat te noemen. Blij toe; zonder het geschreeuw van andere recreanten en het bonken van de obligate "boom-boxen" was het een onthaasting pur sang. Gratis bovendien, wat normaal echt niet de bedoeling is... Schoonvader ontfermde zich over de barbeque, Larry sliep de dag weg in een hangmat en de rest at, zwom en speelde zich scheel. De enige ergernis waren de bromvliegen, die al het onbeschermde eten onmiddellijk bedekten met eitjes, vandaar dat Curver een grote naam is in Suriname...

Het laatste veer van 17:30 bracht ons weer naar de overkant, waar we via oude plantages als Accaribo en Ornamibo rond 19:30 op Domburg belandden waar we mijn schoonvader bij zijn vriendin dumpten, om na een omweg via Julia's huis rond 20:00 thuis aan te komen. De meiden waren na een douche meer dan rijp voor bed, waarna Muriel nog wat wasjes draaide en ik het dagboek bijwerkte op de laptop. We zijn nu echt aan het proppen; de rest van de vakantie moet optimaal gebruikt worden en we zijn nog van plan naar Brownsberg te gaan, Nickerie te bezoeken en zoveel mogelijk familie en kennissen op te zoeken. Het gaat allemaal veel te snel, en spoedig zal onze wereld zich weer 180 graden draaien. Helaas kan het ene zich voor ons niet verenigen, nog bestaan zonder, het andere.