Zandbank

Vandaag het eerste echte vakantie-uitje. De zondagsmarkt ging niet door, want ik werd pas om 09:10 door Muriel gewekt terwijl we om 09:30 al bij Julia hadden afgesproken. Nadat we redelijk harteloos (maar voor hun eigen bestwil) onze dochters op Blauwgrond hadden gedumpt kwamen we een half uurtje te laat bij haar aan. We reden naar een plek op de plantage "La Vigilantia" langs de Surinamerivier vlakbij Paranam, de aluminiumsmelterij van Suralco. Daar werden we opgepikt door haar vriend Larry in zijn "18-voeter" speedboat met 60 PK buitenboordmotor. Omdat hij een half uur gespendeerd had met het aan de praat krijgen van dat ding, waren we precies op tijd.

Er hing nog een kleine 15 PK op het dolboord, maar die was meer voor de show, want ongetest en al 3 jaar niet gestart. Gelukkig hadden we 2 peddels mee, zodat we eventueel de 30 kilometer terug konden peddellen ;-) . Na een kwartiertje voeren we voor recreatieoord Overbridge langs. Vlak daarna maakte Larry een spectaculaire 270 graden draai bij volle snelheid, alsof hij (tijdens de 1e testrit van de boot met de grotere motor) even wou showen; het scheelde niet veel of we sloegen om. Nadat iedereen van de schrik bekomen was, merkte Larry laconiek op "Oh; ik ben vergeten de moer van de stuurinrichting te zetten". De stuurstang werd professorisch vastgemaakt met een "MacGyver-touwtje" en we voeren door. Onder de bijna voltooide betonnen KaaimanGrasBrug door, die door de bauxietmaatschappij Billiton gebouwd wordt ten behoeve van ontsluiting van nieuwe ontginningsvelden. Daarna tussen de gebroken pijlers van de CarolinaBrug door, die een tiental jaren geleden geramd was door een zandboot en nooit hersteld.

We legden aan bij de steiger van de historische locatie Jodensavanne. Hier stichtten de Joden rond 1680 een plantage waarvan nog enkele resten en een begraafplaats te zien zijn. De funderingen van de synagoge werd door iedereen bezocht, maar toen het aankwam op het bezoeken van het kerkhof was men minder toeschietelijk. Ik liep de 200 meter door het bos en de rest van het gezelschap volgde schoorvoetend. Ik liet ze een truukje zien waardoor je de inscripties van de grafstenen kan lezen; normaal zijn ze bijna onzichtbaar maar door fijn wit zand op de steen te strooien en met de hand weer weg te vegen, worden de verzonken woorden zichtbaar.

Rond 13:00 legden we aan op de zandbank midden in de Surinamerivier. Nu nog anderhalve meter diep maar door het uitgaande tij (op 50 kilometer van de monding!) binnen 2 uur droog. We waren de 1e van 7 speedboten die middag. Door de knallende zon die ook nog weerkaatst wordt door de 300 meter brede rivier verbrand je levend als je je niet insmeert. Mijn SPF40 zonnebrandolie werd niet door iedereen op de juiste waarde geschat, waardoor een aantal mensen behoorlijk rood de terugtocht aanvaardde. Een Javaanse saoto-soep langs de Meursweg maakte de dag af; another day, another adventure...