Familiebespreking

Vanmorgen uitgeslapen tot 07:00! Mijn schoonvader en -zusje kwamen Muriel halen om in de stad te zoeken naar sarong's (Indonesische wikkelrokken/doeken) voor de dames die bij de herdenkingsfeesten hebben gekookt. De eerste besprekingen op het balkon van ons huurhuis, de avond van onze aankomst maakten duidelijk dat er niet 5, maar 12 kooksters beloond gaan worden. 7 daarvan zijn "insee" mensen; dit betekent "binnen" en duidt op familie of goede bekenden, die volgens mijn schoonvader met een fles soft (frisdrank) al symbolisch afgekocht konden worden. Ik was het daar niet mee eens en vond dat die dames tenminste een sarong konden krijgen. Om geen "scheve ogen te kweken" bij de 5 "doro-see" kooksters (die ook al de portemonnee's en hoofddoeken krijgen die we uit Nederland gebracht hebben) besloten we dat IEDEREEN een sarong krijgt. Voor het dozijn gebedsheren werd de set van 2 gebedsmatjes, handdoek en gastendoekje (die samen een hele koffer vulden) goddank ;-) genoeg gevonden.

Dus zat ik op het balkon te staren naar de enorme Toyota Hilux Surf 4x4 die mijn schoonvader voor het huis had laten staan omdat Muriel liever met de Grand Vitara 4x4 naar de stad ging, vanwege de airco uiteraard. Ik heb mijn dochtertjes erin geladen en ben met ze naar Blauwgrond gereden waar mijn schoonvader's vriendin (we mogen haar nog niet "zijn nieuwe vrouw" noemen totdat het 1000-dagen feest van mijn schoonmoeder wijlen is afgelopen, dan pas is "de weg vrij" voor haar) en Gerviani op ze gingen passen. Tamara veranderde van gedachten toen ze zich realiseerde dat Gerviani niet de enige op Blauwgrond was, maar Leilani bleef daar achter terwijl ik met Tamara naar de stad reed, o.a. om weer geld te wisselen. Onderweg naar de kapper een douchekop gekocht want het afgebroken stompje aan de doucheslang was niet bevorderend gebleken voor een frisse wasbeurt en evenmin voor de waterconservatie. Dit laatste is belangrijk niet vanwege het milieu maar omdat er maar een kleine opvangtank bij de hydrofoor zit, zodat je uiteraard pas merkt dat het water "op" is wanneer je geheel ingezeept bent. In de tussentijd hadden we ge-mandi't (water vanuit een volle teil met een steelpannetje over je heen scheppen) maar dat is schijnbaar zo inspannend werk hier dat je er alleen maar MEER van gaat zweten.

Frank de kapper, een grote rasta die bepaald niet zachtzinnig met zijn klanten omsprong maar uitzonderlijk kundig was met het scheermes en de tondeuze knipte me een volmaakte "flat-top", terwijl Tamara een popsicle (waterijsje) at, en kreeg als beloning het dubbelle van zijn tarief, nog altijd minder dan de helft van een substandaard coupe bij mijn barbier in Groningen. Via het internetcafe terug in Blauwgrond ben ik met zwager Gerrit en schoonzusje Virginia (Gerviani is hun dochtertje, voel je em? Ger-Vi-ani... ) in zijn 4x4 pickup gestapt om boodschappen voor het feest in te slaan bij Combe, een enorme supermarkt. Vanuit een verdekt hoekje heb ik wat foto's gemaakt van de menselijke parkeermeter die midden op de weg zijn fratsen stond uit te halen teneinde mensen te overreden in zijn "zone" te parkeren. Assistentie bij het in- en uitparkeren, en een half oogje op de auto worden gecompenseerd met 1 of meer Sr$. Niet zelden wordt er flink gebakkeleid over welke parkeerwachter welke auto mag bewaken, zeker als het een dure auto is want dat zijn vaak de beter betalende klanten. Wederom op Blauwgrond bleken alle 3 kinderen van mijn schoonvader onverwacht aanwezig en werd er een impromptu vergaderingetje gehouden over de nabije feestelijkheden. Nu blijkt dat we de prijzen in Surinaamse dollars doorgekregen hebben inplaats van Amerikaanse zijn we een factor 3 goedkoper uit. Gelukkig maar want uiteindelijk hadden we, zelfs met het volledig plunderen van onze spaarrekeningen nog maar NET genoeg voor de totale kosten. Nu kunnen we tenminste ook wat LEUKE dingen doen hier! Dat er vervolgens een fles Jan de Wandelaar op tafel kwam en we snel even naar een eettentje reden om een bak soft, bananenchips en bami te kopen hoort gewoon bij zo'n onverwacht familiebijeenkomstje.

's Avonds gingen we naar de "Indo Fair" op Sana Budaya, een festivalterrein/voetbalveld waar 4 dagen achter elkaar Javaanse produkten, kunst en cultuur geshowd werden. Uiteraard werd er ook geshowd door de jongens die met hun opgepoetste auto's en ge-Pimpte brommers heen en weer reden voor de ingang, dit alles ter attractie voor de jongedames die binnen showden met, ehm, andere dingen... Ik liep te zweten als een otter terwijl Muriel om de 15 meter bekenden tegenkwam. Weer vele afspraken gemaakt om ons druk schema nog wat te "verdrukken" en een prachtige Wayang Kulit voorstelling met de videocamera vast proberen te leggen. De stand met de beste sarong's voor de laagste prijzen bleek te horen bij een winkel die vanmorgen ook al bezocht was, dus we werden het eens over de aankoop. Rond middernacht onderweg naar huis nog een NasKip (Surinaamse KFC) opgepikt die we op het balkon oppeuzelden samen met Virginia die op de kinderen had gepast, terwijl Gerrit (die met ons naar de Fair was geweest) naast ons gelegen op een rieten "klosso" (Javaanse mat) luid snurkend de nacht inluidde.