Herkenning 2

Om 05:45 lokale tijd werd ik wakker. De schoonfamilie was tot 23:00 op bezoek gebleven, daarna hebben we nog wat opgeruimd en achter de computer gezeten. De kinderen waren om 9 uur naar bed gegaan, met de enige fan (ventilator) van het huis naast hun bed. Geen overbodige luxe want toen ik rond middernacht onder de koude douche vandaan stapte was ik na een minuut al niet meer zeker of ik nou water of zweet aan het afdrogen was. Na ongeveer 2 minuten in de andere kamer gelegen te hebben, was het pijnlijk duidelijk; zonder fan geen slaap, tenzij ik in bed wilde verdrinken. Dus het matras naar de kinderkamer verhuist en op de grond naast de kinderen geslapen. Tamara was de hele nacht aan het spoken en lag op een gegeven moment zelfs ONDER het bed...

Ik was net op tijd wakker om de zonsopgang te fotograferen, op zich niet spectaculair maar een goed begin van de 1e dag. Daarna ging het bergafwaarts... Mijn schoonvader had beloofd de auto die ochtend om 05:30 langs te brengen, maar om 08:30 pas kwam de auto met zijn andere dochter achter het stuur de straat in. Afgezien van het airco probleem (in zoverre dat er geen airco WAS) bleek er ook nog een raam niet te functioneren, althans dat hadden we de avond tevoren gehoord. Bij controle bleken alle ramen (min of meer) te werken, en zou ik achter mijn zwager (Gerrit, een oerhollandse naam voor een raszuivere Javaan) aan rijden om de airco ergens te laten vullen. Door een klein lek zou hij na 3 weken weer leeg zijn maar what the heck, dan zijn we al weg! Met moeite volgde ik Gerrit door druk verkeer over vervallen straten naar een bedrijfje waar we een vaste afspraak voor 8 uur de volgende ochtend maakten, waarna hij me doodleuk vertelde dat we nog even bij een andere garage langsgingen want die kon het waarschijnlijk direct... Ik vroeg hem wat minder hard te rijden want ik zat voor het eerst weer in Suriname achter het stuur en het was wennen aan het rechts stuur, (overwegend) links rijden en lokale "verkeersfatsoen". Wat volgde was een korte cursus "Hoe raak ik deze boeroe zo snel mogelijk kwijt in het verkeer"; door rood rijden, voorrang forceren op kruizingen die onmiddelijk na zijn passeren bomvol en moervast stonden, enfin, op een gegeven moment was hij gewoon verdwenen. Ik ben maar doorgereden naar een Drive Thru Cambio om wat euro's in te wisselen voor zachtere valuta, en mijn eerste berichtje via Internetcafe "de Browser" aan de Wilhelminastraat te posten. Het ging nog redelijk vlot, aangezien ik zo slim was de foto's van tevoren te verkleinen en ze (uiteraard met de tekst) op een cd-tje te branden.

Ondertussen was ik wel grondig overtuigd van het nut van airconditioning in de auto. De dollemandsrit was een rondgang over de drukste kruizingen van Paramaribo, waar je je veelal met 5 verkeersstromen tegelijk probeert in een tweebaansweg te persen. Het gevolg is een compleet verkeersinfarct waarin je soms een kwartier lang nauwelijks vooruit komt, in de bakkende zon met aan alle kanten toeterende medewegmisbruikers... Werkelijk DRUIPEND van zweet kwam ik weer thuis aan, waar de Surinaamse Schumacher op het balkon breed lachte; "Ik heb nog naar je geTOETERD toen je de aircozaak voorbij reed!". Very funny, brada! Anyway, dus onmiddelijk weer in de auto naar een anoniem specialistje aan de Keizerstraat waar hij een afspraak had gemaakt voor me, dit keer moest ik alleen want de dames hielden siesta en Gerrit moest op de kleintjes passen. Een groezelige werk-neger vulde het CFK bij terwijl ik op de drukke stoep geparkeerd was, en bij een groezelige opzichter-chinees rekende ik 120 Sr$ (38 Euro) af in een "huiskamer/kantoortje" waarin alles BEDOLVEN was onder oude airco-onderdelen, gascilinders, pakkingen, gereedschappen en ander onidentificeerbaar spul. Warempel, de koeling deed het (op de rit naar huis in ieder geval) redelijk, hoewel een winkelstop van 10 minuten het droombeeld van een compleet zweet-embargo direct de grond inboorde.

Later op de dag ben ik nog eens de stad ingeweest voor 2 SIM-kaarten bij TeleSur en het unlocken van de 2 telefoons die we mee hadden gebracht. Het half uur wachten doodden we met een rondje te voet door de stad, op zoek naar een ijsje voor Tamara en haar nichtje Gerviani, die binnen no-time erg goede vriendinnetjes zijn geworden. Een typische conversatie volgde met de dame van het cafetaria. Ik, niet voor het eerst in Suriname, wees de ijsjes-kaart aan met de vraag "Welke van ze hebben jullie?" - Wedervraag; "Welke van ze wilt u hebben?". Liever dan willekeurige ijsjes aan te wijzen om te horen dat ze er niet waren antwoordde ik "Nou, dat ligt er uiteraard helemaal aan welke u in voorraad heeft!" - "We hebben alleen de bovenste"... Ik bedoel; als je echt over dit soort scherpzinnige conversaties gaat nadenken dan wordt je hier gek! Later in de middag met de hele bubs boodschappen gedaan en een nieuwe fan gekocht bij een chinese winkel waar ze met zijn drieen nog NET genoeg Sranan praatten om duidelijk te maken dat hij 57.000 Sr$ (17.000 Euro) kostte. Uiteindelijk liepen ze allemaal rond met een 7, een 5 en diverse al dan niet doorgekraste nullen op hun handen geschreven. Na 10 minuten discussie met de eigenaar (voornamelijk in het chinees) waarbij de prijs uiteindelijk vastgesteld werd op 750 Sr$ rekende ik fijn 75 Sr$ af bij de kassiere; een redelijke 22 Euro. Het beginbedrag zal wel in Chinese Yuan geweest zijn, of je hoort als klant gewoon te bedenken dat "sepen-pijptig-tousent" elk willekeurig bedrag met een zeven en een vijf erin kan zijn, en een aantal nullen al dan niet achter de komma. Met de boodschappen in de bak van de pickup een beetje door de rijkere buurten van de stad gereden om de meest wanstaltige bouwsels te bekijken, daarna gezellig op onverwacht bezoek bij familie geweest waar we hun bomen berooft hebben van de bloesems die eetbaar waren (Kembang Turi of zoiets), en s'avonds hadden we een goede vriend en vriendin op bezoek. De dames hebben op het balkon met veel smaak de leguaan (die 17 onvolgroeide eieren had; een extra bonus!) en de krabben soldaat gemaakt terwijl de heren gruwend toekeken en zich bij koude orgeade (amandellimonade) hielden. No kisses for you tonight, honey!