Feest van herkenning

Er is niets als de rit van Zanderij (oftewel "Paramaribo International Airport" Johan Adolf Pengel) naar Paramaribo om je geheugen hardhandig op te frissen. We rijden op een levensgevaarlijke manier richting "de stad", haasje-over spelend met medeweggebruikers bij 100 km/u op een weg waar ik persoonlijk 50 zou rijden. Nog kletsnat van het zweet van de snikhete aankomst en het worstelen met veel te veel bagage zit je midden in een stevige airco-wind van een graad of 5 onder nul, tori's (verhalen) uit te wisselen met de bestuurder. Op de achterbank zijn zoontje van 17 maanden, die bij de eerste blik op het witte spook op de passagiersstoel het op een hysterisch huilen zet en dat 40 km volhoud. Gelukkig besluit mijn zwager na 10 kilometer uit schaamte dit gekrijs te overstemmen met de radio, waarna je dus 40 kilometer (in het stikkedonker) met een sirene op de achterbank en oorverdovende Golden Oldies uit de speakers doodsangsten uitstaat.

Oh, en laten we de vers overreden leguaan tussen je knieen niet vergeten... Daar MOEST ik uiteraard snel een fotootje van nemen voor de mensen die het niet zouden geloven. Wees niet bang, hij wordt morgen als feestmaal voor ons opgediend. Tastes just like chicken! Op ons vakantie-adres aangekomen (mijn schoonvader had toch maar afgezien van een ontvangst op Domburg, vanwege de muskieten daar) werden we vergast op een feestmaal van Moksi Alesi ("Gemengde rijst"; met diverse soorten vlees erin), Gudangan (groenten met cocos) en hele krabben, vergezeld van Parbo bier en Black Label.

Maar terug naar het vertrek. Na een korte nachtrust in Almere werden we bij Schiphol afgezet om 08:15, 4 uur voor vertrektijd. We waren de eerste bij de incheckbalie en we hadden zelfs 20 kilo minder bij ons dan mocht, een unicum voor Suriname-reizigers. Het was nog steeds 25 kilo meer dan we comfortabel konden sjouwen dus voor mij hoefde het niet, maar mijn vrouw is nog steeds beledigd dat we onze tax niet haalden... We gingen direct door de douane. Achteraf niet zo slim, want er moest nog behoorlijk wat cash ingeslagen worden, wat blijkbaar voor de Postbank alleen in de aankomsthal kon. Dus ik moest zelf nog twee keer door de douane met alle wachttijden en controles vandien, terwijl de rest van de familie zich verpoosde bij een kinderspeelhoek. Na een snelle snack, wat inkopen en andere omzwervingen kwamen we bij de gate. Om 11:30 ging de 1e gate open en werd iedereen in een 2e wachtruimte geloodsd waar evenmin genoeg stoelen waren. Als doorgewinterde Surinamegangers bleven we lekker in de nu lege 1e ruimte zitten totdat we hoorden waarom men niet met boarden begon. "Men wacht op een onderdeel"... Fijn om dat te horen!

Om 12:45 gingen de sluizen toch nog open en liepen we rechtstreeks het vliegtuig in, aangezien Bussiness Class en mensen met kleine kinderen als eerste mochten. We zijn oud-president Wijdenbosch maar op de voet gevolgd, want het gepeupel dat als een rugby-scrum voor de sluis stond wilde voor baby's van geen wijken weten, maar een hoge bobo met gevolg scheid de wateren als Mozes! De vlucht was redelijk pijnloos, afgezien van wat krijsende kinderen (waaronder de onze) en de muziekformatie Sabaku (of Asekematoko, whatever) die met meer whisky en branie dan noodzakelijk de terugkeer vierde. Uiteraard sprong het hele vliegtuig op om met bagage te gaan sleuren voordat het vliegtuig goed en wel geland was (de uitvoerige melding om dit niet te doen was helaas enkel in het Nederlands en Engels gedaan, niet in het Sranan) dus ook hier bleven we zitten tot iedereen weg was.

Na een te lange wandeling over snikheet asfalt bij de enorme rijen voor de douane aangeland, zou mijn vrouw haarzelf niet geweest zijn als ze niet een vage bekende (hoge Security-officer van Zanderij) aanklampte "of er geen aparte rij was voor mensen met kleine kinderen". We werden langs de 400 wachtenden (waarvan vele met kleine kinderen) langs de gewone MP's geleid en kwamen bij de lege gehandicapten/60+ balie (busje kwam zo) waar we direct een stempel scoorden. Uiteraard hielp dit niet voor het grote geheel (wie het eerst zijn koffers inchekt krijgt ze het laatst weer terug, FIFO nietwaar?) maar we stonden tenminste bij de nu nog halflege loopband, in de airco!

De rest houden jullie tegoed; het is nu 00:20 hier (05:20 voor ons) dus er moet geslapen worden!