Surinaams Voorproefje

We zijn ons schijnbaar niet alleen werkelijk, maar ook virtueel aan het voorbereiden op de tijd in Suriname. Na de rijen bij het consulaat gisteren, vandaag de ultieme beproeving.

We kwamen thuis uit ons werk, de dag dat onze aannemer verder met de badkamer aan de gang zou gaan. We hadden het werkvee s'morgens al ontmoet; 2 jongeheren die in een van vlammenstickers voorziene Honda CRX verschenen voordat de voorman arriveerde. Ik zag de nabije toekomst somber in. Een eerste inspectie van de badkamer bij thuiskomst leverde hoopvolle vorderingen op; alle wanden tot het plafond opgetrokken, het kunststof kozijn in de buitenmuur geplaatst, de badkamer begon eindelijk een zelfstandige ruimte te worden.

We voelden ons dus goed, tot het moment dat ik de deur naar de woonkamer opende. Mijn eerste gedachte was; "Ze zijn in dit huis naar Brownsberg gereden zonder de ramen te sluiten..." Degenen die dat ooit gedaan hebben (in een auto uiteraard...) zullen weten hoe onze woonkamer en keuken er uitzagen. ALLES was bedekt met een dikke laag fijn rood stof, alsof men urenlang op een bauxietweg had gereden (of in dit geval; rode baksteen met een diamant-slijpschijf had gesneden) zonder de ramen/tussendeuren te sluiten. Een complete chaos dus...

Getroffen door de absurditeit van deze gedachte en de surreële aanblik barstte ik in een langdurige, onbedaarlijke lachbui uit. De reactie van mijn vrouw als ik een beetje stof over de drempel van de keuken had laten neerdalen tijdens MIJN verbouwings-werkzaamheden leek op dit ogenblik volledig overtrokken. Gealarmeerd door zoveel jolijt kwam ze aanrennen; ze FLIPTE volledig bij de aanblik van dit slagveld. Terwijl onze dochters onbegrijpend maar opgewonden door dit Mars-landschap renden, overal rode voetstapjes en handafdrukjes achterlatend, haalde ik chinees en dweilde Muriel de boel.

Ik heb het ooit aangedurft met 2 goede vrienden (na een geweldig weekend stuwmeer, gevuld met omkoopbedragen aan bootsmannen, het vangen van toekanari's & piranha's, nachtelijke tropenstormen en andere avonturen) terug naar Paramaribo te rijden in mijn toenmalige Escortje met de ramen open. Een aflevering van "Tales of the Crypt" kan geen eer aandoen aan de situatie bij aankomst in de stad; de slapende dames achterin waren volledig bedekt met een dikke laag rood stof, onze kleren hebben we uiteindelijk maar weggegooid en het interieur van mijn auto is, een bewerking met de tuinslang ten spijt, nooit meer hetzelfde geweest. Ondanks, of juist dankzij dat staat dat weekend in ons geheugen gegrift als een geslaagde excursie. Of dat is dankzij de trip naar het onbewoond eiland, het verdwalen tijdens de boottrip terug (ondanks de GPS van de bootsman) of de stoffige beproeving tijdens de rit terug is onbelangrijk; het was onvergetelijk...

Ons geduld wordt nu weer op de proef gesteld, maar dit keer met een doel; Kunnen we 3 weken vakantie in Suriname overleven?

P.S. Gelukkig heb ik 1 van mijn flipperkasten afgelopen week spontaan verkocht; des te minder om vandaag schoon te maken, en bovendien geld over voor de visa..!