6 weken te gaan

Nog 6 weken te gaan...

Genoeg tijd om nog de nodige voorbereidingen te treffen en toch te weinig tijd om ons geheel gerust te voelen. Paspoorten & rijbewijs zijn vernieuwd, nu nog een visum en internationaal rijbewijs om het compleet te maken. Tickets zijn al geboekt en betaald via de KLM site, nu nog de stoelen reserveren maar dat kan pas 30 uur van tevoren.

6 weken: ver genoeg om nog niet in paniek te raken, maar dichtbij genoeg om te weten dat ik (weer) mijn streefgewicht niet ga halen, ondanks redelijk wat diëten en lichamelijke inspanning de laatste 4 maanden. Het is nou eenmaal prettiger om niet met 20 kilo overgewicht, constant drijfnat van het zweet rond te lopen tijdens de eufemistisch genaamde "grote droge tijd". Nou ja, dat zal genoeglijk gebeuren bij 40 graden in de schaduw; mijn conditie is nu in ieder geval goed genoeg om (weer) iedere Surinamer eruit te lopen richting de Leoval. Voordeel van de droge tijd is dat de binnenstad niet elke dag kniehoog onder water staat (en alle gaten in de wegen onzichtbaar worden), maar nadeel is dan weer dat op Brownsberg de watervallen nog maar weinig spectaculair zal zijn.

Deze keer hebben we (wijs geworden van de vorige trip) het logeerhuis en de leenauto RUIM van tevoren veilig gesteld, hoewel je dat nooit zeker weet in Suriname. Mijn schoonvader STAAT erop dat we vanuit het vliegveld (Johan Adolf Pengel, of Zanderij in de volksmond) bij hem & zijn vriendin langs gaan, dus dat zal een lange dag worden. Ik hoop dat Tamara (3,5 jaar, haar naam betekent "morgen" in het Surinaams) en Leilani (1,5 jaar) het geduld op kunnen brengen, mijn vrouw ("onbekend" jaar) heeft in ieder geval al overduidelijk aangegeven dat ze daar niet blij mee is. Ik laat me het welgevallen, als de ideale blanke schoonzoon die ik ben. Nou goed, de auto die we te leen krijgen is van hem (of zijn nieuwe vriendin, dat moeten we nog uitzoeken) dus ik zal niet al te moeilijk doen... Anyway, HIJ komt ons met enkele van onze vrienden ophalen, dus we zijn min of meer aan hem overgeleverd.

We komen rond 5 uur 's middags in Suriname aan, bij pakweg 45 graden dus, gelijk een leuke intro voor onze meisjes, en een fijne herinnering aan ons "oude rotten" waarom het leven in Suriname een stuk langzamer verloopt. Gezien het voor ons dan reeds 22:00 is, verwacht ik niet dat de kinderen de rit naar Domburg wakker meemaken. Eerlijk gezegd houd ik mijn hart vast voor de vliegreis: ik heb altijd een hekel gehad aan jengelende kinderen in het vliegtuig en nu hebben we ze zelf! Ik zal al blij zijn als we de Hel van Zanderij overleven; we sturen komende week in ieder geval zoveel mogelijk spullen (luiers, de obligate kadootjes en zelfs onze eigen kleren) in dozen met bootvracht vooruit zodat we niet de (toegestane!) 140 kilo het vliegtuig uit door de douane hoeven te worstelen. Mijn vrouw kennende zal het niet veel helpen...

Ik hoop minimaal 1x per week dit dagboek aan te vullen, hoewel de beruchte onbetrouwbaarheid van Paramaribo's Internet-cafe's en stroomvoorziening daar misschien een stokje voor zal steken. Ik zal in ieder geval enkele duizenden foto's maken met mijn nieuwe digi-fototoestel en mijn laptop meenemen om die foto's veilig te stellen. Eventueel kan ik dan wat aan "wardriving" doen, hoewel ik geen idee heb wat Paramaribo in dat opzicht te bieden heeft.

Volgende week weer een stukje!